Χθες, που λέτε, το ανοιξιάτικο αυτό απόγευμα Σαββάτου, αποφάσισα να επισκεφτώ την Αφοπλίσιους και την Αλεξάνδρα που βρίσκονταν στον Πειραιά. Φτάνοντας εκεί, μετά από πολλές ανταποκρίσεις και αλλαγές συρμών, με περίμεναν χαρωπές στον σταθμό του ΗΣΑΠ (κι εκεί ήταν που πραγματικά ένιωσα λες και πήγα μονοήμερη εκδρομή με το τραίνο, τόση ώρα διαδρομή και μετά καλωσόρισμα στον σταθμό από φίλες * μόνο οι βαλίτσες μου έλειπαν, που θα περιείχαν το μισό μου σπίτι ). Περάσαμε πολύ ωραία, πήραμε λεωφορείο και πήγαμε στην Πειραϊκή (ε, Αφοπλίσιους; ) και καθίσαμε στο senses, στον πάνω όροφο, που είχε πολύ ωραία θέα και, καθώς έπεφτε ο ήλιος, τα χρώματα του ουρανού ήταν για χάζι... Δεν θα ξεχάσω επίσης την ωραία τραγανή βάφλα που τίμησα δεόντως. Αφού βράδιασε, βλέπαμε τα απέναντι φώτα και τα πλοία που έμπαιναν στο λιμάνι και γενικά ήταν πολύ ωραία και ρομαντικά!

Η βραδιά τελείωσε με την Αφοπλίσιους να μου σώζει την ζωή σε ένα σκηνικό παρ' ολίγον σύλληψής μας, μια πολύλεπτη προσπάθεια να περάσουμε τον δρόμο που οδηγούσε από τη στάση του λεωφορείου στον σταθμό του Φαλήρου με την Αλεξάνδρα ("ΤΩΡΑ, ΕΥΑ, ΤΡΕΞΕ, ΤΡΕΞΕΕΕΕ!"), ένα γρήγορο πέρασμα από το εργοστάσιο σοκολάτας και, μια συνειδητοποίηση αφού έφτασα σπίτι: "wtf, γιατί δεν πήρα το αυτοκίνητο και έκανα τόσες ώρες ταξίδι με τα μέσα?!".

Σας αγαπώ πολύ, ρε!
(όχι, όχι, δεν κλαίω, ένα σκουπιδάκι μπήκε στο μάτι μου... )