Απόγευμα Καθαράς Δευτέρας σε μια από τις πιο κακοφτιαγμένες και βρώμικες πόλεις της Ευρώπης, την Αθήνα. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα δεν είναι να βγεις από το σπίτι σου, καθώς το πιθανότερο είναι να βρεθείς με κανέναν χαρταετό κολάρο, είτε γιατί ένας μπαμπάς είχε τη φαεινή ιδέα να δώσει τον σπάγκο στο ενοχλητικό μέχρι χαρακίρι παιδάκι του που είχε κατακοκκινήσει τσιρίζοντας επειδή ήθελε να το κρατήσει κι αυτό, είτε γιατί ένα μάτσο μαντράχαλοι πήγαν στον πλησιέστερο λοφίσκο να πετάξουν χαρταετό και με το που είδαν να περνάει από δίπλα τους μια ψηλή ξανθιά, άφησαν και σπάγγους και χαρταετούς και όποιον πάρει ο Χάρος. Αν τα καταφέρεις και γλίτωσεις, λοιπόν, το πιθανότερο είναι ή να βρίσκεσαι σε καμιά καφετέρια να απολαμβάνεις τον εσπρέσο σου κάτω από τον αθηναϊκό ήλιο, είτε στο σπίτι κανενός φίλου απολαμβάνοντας της στιγμές ξεγνοιασιάς και ελευθερίας τώρα που δώσατε τα μισά μαθήματα και αν κι αυτά με μεγάλη Αποτυχία τελείωσε κι αυτή η παλιοεξεταστική. NOT. Γιατί; Γιατί έξω έχει παλιόκαιρο (σαν την μέρα που σε γνώρισα, ξέρεις εσύ) και το μόνο πράγμα για το οποίο έχεις όρεξη είναι να λιώσεις στο μαλακό και ζεστό σου κρεβάτι με τον red στο 15 -ίσα ίσα να καλύπτει τα λαϊκά, αχαρακτήριστα ακούσματα του γείτονα- κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο και έχοντας στα πόδια σου το έτερον σου ήμισυ το λάπτοπ σου που τόσο αγαπάς και το ξέρει.

Λοιπόν, με αφορμή τον παλιόκαιρο που προανέφερα, δηλώνω ότι έχω ακούσει τόσα πολλά πράγματα για χιονιάδες και χιονοθύελλες και χιονοστιβάδες και σκι στο κέντρο της Αθήνας (με σλάλομ τα σκαλιά στο Σύνταγμα απέναντι από τη Βουλή, έτσι για να γουστάρουμε), που αν δεν το στρώσει τουλάχιστον μισό μέτρο θα ξενερώσω απίστευτα. Έχω ψηθεί τόσο πολύ να παίξω χιονοπόλεμο στη Νομική, εκεί, στη Μασσαλίας όπου είναι το παρκάκι, και, αν δεν χιονίσει αρκετά για να γίνει αυτό, θα μελαγχολήσω τόσο που, αλήθεια σας λέω, δεν θα πατήσω στη σχολή για μια ολόκληρη βδομάδα (μου έχουν τελειώσει όλες οι άλλες καλές δικαιολογίες, πόσες φορές πια να πάω κι αυτό το ρακούν στον κτηνίατρο;; ).

Whatever, το κείμενο ξεκίνησα να το γράφω με εντελώς διαφορετικό σκοπό, τώρα πώς κατέληξα στο ότι θα κόβουμε βόλτες στην Πανεπιστημίου με το έλκυθρο, αυτό δεν το ξέρω. Εν πάση περιπτώσει, ο αρχικός μου σκοπός ήταν να αναφερθώ σε πράγματα και καταστάσεις που εκτίμησα πολύ αφού τελείωσαν (αν πείτε πως δεν έχετε βρεθεί στην ίδια θέση ποτέ, οκ, δεν σας πιστεύω), με αποτέλεσμα τώρα να τα νοσταλγώ και να τα αναπολώ και είτε να προσπαθώ να συμβιβαστώ με το γεγονός ότι θα παραμείνουν αγαπημένες προς ανάσυρση αναμνήσεις, είτε να περιμένω μετρώντας τις μέρες αντίστροφα σαν φυλακισμένη υπομονετικά μέχρι να ζήσω κάτι παρόμοιο. Και για του λόγου το αληθές:

Κατάσταση 1: Σχολείο

Ειλικρινά σας μιλάω, με το χέρι πάνω στη φωτογραφία του Μαραβέγια (ααχχ) στο Ευαγγέλιο, δεν έχω ξαναβρίσει πιο πολύ στη ζωή μου από εκείνα τα αμέτρητα αξημέρωτα πρωινά (a.k.a. το πολύ ένα τέταρτο πριν χτυπήσει το κουδούνι για την 2η ώρα) που σηκωνόμουν με το ζόρι μετά από 4 ώρες ύπνου για να συρθώ μέχρι το σχολείο μου. Δεν έχω νιώσει πιο έντονα τον όρο "βαρεμάρα" να κυριαρχεί από άκρη σ'άκρη στο 2μετρο κορμί μου (χριστούλης!) μετά από εκείνες τις απάλευτες ώρες της γενικής παιδείας που το 35λεπτο περνούσε αργά και βασανιστικά. Παρόλ' αυτά, ούτε δυο χρόνια αφού πήρα απολυτήριο λυκείου (πραγματικά, δεν θέλω να ξέρω τι θα γίνει στα 40!) νιώθω μια βαθιά νοσταλγία για τις στιγμές γέλιου και αυθορμητισμού που περάσαμε σε αυτή τη λιλά τάξη του ισογείου (μην σας παραξενεύει το χρώμα των τοίχων, ήταν επιλογή της προέδρου του 5μελούς του τμήματος *γκουχ γκουχ* -ακόμη να καταλάβετε ποιά ηταν αυτή;!), για να μην μιλήσω για την 5ήμερη (από τις καλύτερες 5 μέρες της ανήλικης ζωής μου or what?). Ουφ, μελαγχόλησα πάλι, next!

Κατάσταση 2: μισοτελειωμένη τούρτα biscotti

Ήταν 22 Φλεβάρη και την προηγούμενη μέρα είχε γενέθλια ο αδελφός του Σκουλήκη (να τον χαιρόμαστε, by the way!). Έτυχε, λοιπόν, εκείνη τη μέρα να αποφασίσω να επισκεφτώ το σπίτι της εν λόγω οικογενείας και να κεραστώ από την υπέροχη, ανυπέρβλητη, μοναδική τούρτα με γεύση biscotti, η οποία αποτελείται από σοκολάτα γάλακτος, μπισκότο, τριμμένη βάφλα και άσπρη σοκολάτα *5 λεπτά κοιτώντας το κενό και σκεπτόμενη την τούρτα*. Τι έλεγα; Α, ναι! Κεράστηκα λοιπόν και, επειδή είχα ήδη καταβροχθίσει ό,τι μου έκανε εντύπωση στο δικό μου ψυγείο, δεν μπόρεσα να φάω μια σημαντική ποσότητα του κομματιού που μου προσέφεραν. Από τότε την σκέφτομαι κάθε μέρα πικρά μετανιωμένη. Υπόσχομαι να μην ξαναφήσω τέτοιο κομμάτι ποτέ. Αμήν. Next.

Κατάσταση 3: Μέσα Μαζικής Μεταφοράς

Ναι, ομολογώ πως είμαι αυτή που καταριέται και σιχτιρίζει ό,τι δεν πάει καλά σε αυτή τη χώρα και το έκανα κάποτε και με τα μέσα μεταφοράς (βλ. στιγμές που περίμενα μία ώρα κι ένα τέταρτο ξεπαγιασμένη ένα [cencored] λεωφορείο σε μια [cencored] στάση στο κέντρο της Αθήνας για να γυρίσω σπίτι ή στιγμές που βιαζόμουν και προτιμούσα το μετρό για τις μετακινήσεις μου προκειμένου να φτάσω έγκαιρα στον προορισμό μου και αποφάσιζαν ΤΟΤΕ πως είναι η κατάλληλη ώρα να μείνει ο συρμός ακίνητος κανα 20λεπτο στο σκότος μεταξύ Συγγρού-Φιξ και Ακρόπολης γιατί έπρεπε να κάνουν ΤΟΤΕ συντήρηση στις γραμμές, βρε αδελφέ!!). Ωστόσο τώρα μετανιώνω εκείνες τις στιγμές αδυναμίας που έριχνα το φταίξιμο στα μέσα, γιατί πολύ απλά πλέον ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ! Εδώ και κάνα 4μηνο για να πας σχολή/δουλειά/ισπανικά/για καφέ πρέπει πρώτα να έχεις τσεκάρει αν λειτουργούν και το απίστευτο θα είναι να λειτουργούν όντως!! Τουλάχιστον κάποτε λειτουργούσαν καθημερινά (δεν θυμάμαι καν πως ήταν εκείνες οι εποχές)...

Next προς το παρόν λέω να μην υπάρξει, ας σταματήσω την κλάψα μέρα που είναι σήμερα... Ωστόσο δεν σας υπόσχομαι πως δεν θα υπάρξει και δυναμικό comeback, γιατί αποφάσισα πως θα τιμώ δεόντως το woof τις ημέρες έμπνευσης σαν τη σημερινή (LUCKY YOY!). Μπάιζζζ (που λέει και μια γνωστή σε όλους μας ψυχή)!