Τι κάνετε, αγαπητά μου συμφορουμάκια; Πώς περνάτε; Μου λείψατε, ομολογώ!
Λοιπόν, για να είμαι εξ αρχής ξεκάθαρη, το συγκεκριμένο ποστ δεν έχει απολύτως κανέναν λόγο ύπαρξης. Ή μάλλον έχει. Δύο: να ξεβαρεθώ και να γκρινιάξω!
Νιώθω απελπισμένη. Βασικά, νιώθω πως βρίσκομαι στα πρόθυρα της κατάθλιψης. Έχω γυρίσει εδώ και 3 μέρες από το Μόναχο και η μετάβασή μου από την γερμανική πραγματικότητα στην ελληνική ήταν βίαια και απότομη, σχεδόν εξοργιστική. Γύρισα από τον 3500 στρέματα Αγγλικό Κήπο με λιμνούλες και παπάκια και δεντράκια στην αντιαισθητική, τσιμεντένια Αθήνα. Από την υπέροχη Marienplatz με το γοτθικής αρχιτεκτονικής Παλιό Δημαρχείο στην βρώμικη Ομόνοια, η οποία δεν παύει να μετατρέπεται τακτικά σε πεδίο μάχης κι ένοπλων συγκρούσεων. Από τα εκατομμύρια ποδήλατα και τους άπλετους ποδηλατοδρόμους στα σχεδόν στιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο αυτοκίνητα σε κάθε γωνία.
(σ.σ. γι'αυτούς που βλέπουν Grey's Anatomy: για να σας δώσω να καταλάβετε πιο παραστατικά, στη Γερμανία ένιωθα όπως όταν πήγαν η Κριστίνα και η Μέρεντιθ από τον χειρουργικό τομέα στον δερματολογικό και χάζευαν την αρμονία και την ηρεμία με τις ώρες, ενώ κάτω γινόταν της πόρνης. Κάπως έτσι.)
Και γυρίζω σε αυτή την απαίσια πόλη, όπου πρέπει να τρέξω να προλάβω 45 προθεσμίες, να κατεβαίνω καθημερινά στο κέντρο, να διαβάσω, μπλα μπλα μπλα, κι όλα αυτά, ενώ στο κέντρο γίνεται χαμός.
Τέσπα, εγώ να τα πω κάπου ήθελα, σορρυ αν σας βούτηξα στη μιζέρια
Ξέρω, Εύα σε κατάθλιψη, αντέχεται, ΔΕΝ.
Ελπίζω να μην υπάρξει συνέχεια. Ευχαριστώ πολύ, γεια σας.
Υ.Γ.1: Σχολιάστε και τίποτα για συμπαράσταση.
Υ.Γ.2: Πού'ν'τα χαρτομάντηλά μου;;
Υ.Γ.3: Αφοπλίσιους πες μου τι θα κάνεις την Κυριακή.
Υ.Γ.4:...δεν έχει
Πεμ Μάης 12, 2011 11:14 pm από Skoulikis